Wpisy

małpa

Gdy umysł śpi

/Opublikowane w /Dodane przez

Nasz umysł nawykowo koncentruje się na tym co negatywne. Widzimy co nie działa, co nie wychodzi, co sprawia trudność. Dla rozrywki słuchamy o wypadkach, konfliktach i polemikach.

Przeznaczamy więcej uwagi i przestrzeni na negatywizmy niż poczucie wdzięczności i docenienia dla siebie i innych. Te wydają się nieadekwatne, nudne, nie dają adrenaliny.

Nieświadomie stawiamy siebie ponad innymi uważając, że wiemy lepiej. Radzimy co powinni zrobić. Diagnozujemy ich i oceniamy. Dajemy rozwiązania i osądzamy.

Nasze relacje oparte są na wytykaniu  innym błędów i przewinień. Frustrujemy się, że nie są tacy, jak byśmy chcieli aby byli. Karmimy się poczuciem, że wiemy, co powinni w sobie zmienić.

Następnie dostajemy od nich zwrotnie to, co sami daliśmy. Obdarzywszy ich poczuciem niezrozumienia i niższości, otrzymujemy pełne ukrytej agresji słowa, które nas ranią.

Naszą intencją jest budowanie więzi. Tymczasem diagnozując i osądzając innych stosujemy na nich przemoc. Oddzielamy się od siebie. Zapominamy kochać.

Kochać innych to być z nimi w przestrzeni ich uczuć. To z szacunkiem towarzyszyć im w procesie znajdowania rozwiązań ponad własnymi ograniczeniami. Zawsze widzieć ich piękno i dobroć.

W miłości nie ma miejsca na osąd i karę. Miłość to przestrzeń bycia. Umysł udaje się na zasłużony odpoczynek, a serce tańczy do rana.

Z życzeniami piękna, dobra i prawdy,

Ewa Stelmasiak

żywioły

W swoim żywiole

/Opublikowane w /Dodane przez

Spokój, cisza, niewzruszona tafla oceanu myśli i uczuć. Stonowane kolory, szarość, biel i błękit. Energia wody. Perłowe muszle lśniące w słońcu świadomości.

Dotyk miękkiej gliny, która swoją chłodną wilgocią oplata nasze dłonie. Zapach azalii niesiony przez letnie podmuchy. Szelest sosnowej kory na wietrze. Energia ziemi.

Niebotyczne chmury. Kłębiaste kształty podwieszone pod nieboskłonem. Nieskończona przestrzeń. Oddech. Żywioł powietrza.

Między ziemią a niebem, między cielesnością a duchowością, między ugruntowaniem a połączeniem z wyższym prowadzeniem – stoi człowiek.

Ręce wyciąga ku niebu, jednocześnie zapuszczając korzenie głęboko w ziemię. To daje mu siłę. Jak łuk z naprężoną cięciwą, sprężyście posyła strzały ku światu.

Jego ciało, emocje, myśli i duch stanowią jedną, zintegrowaną całość. Pasja życia daje mu napęd do działania. Wspierany przez żywioły, budzi w sobie żywioł.

Odnajduje w sobie ogień, który rozpala jego pasję do czerwoności. Podąża za nim. Wiedziony instynktem, powstaje jak feniks z popiołów. Odnajduje siebie. Rodzi się na nowo.

Staje twarzą twarz ze światem. Patrzy nań z godnością. Nic go już nie zatrzyma. Jego strzały lecą prosto do celu. Trajektoria ich lotu z wdziękiem oddaje jego wewnętrzną pewność.

Nie jest sam. Jego relacja ze światem oparta jest na bliskości i harmonii. Gdy przepuszcza przez siebie żywioł życia, jest w swoim żywiole. Sam staje się żywiołem.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,

Ewa Stelmasiak.

Eye of white mustang

Zaklinacz umysłu

/Opublikowane w /Dodane przez

Żyjemy w czasach kiedy mamy wszystkiego za dużo. Za dużo informacji, za dużo zadań, za dużo myśli i pragnień. Kartki papieru stają się za małe by pomieścić spis wszystkiego tego, co musimy zrobić.

Muszę, powinnam, nie mogę, bo muszę – to najczęściej używane przez nas początki zdań. Nasz umysł dzieli i rządzi. Oddziela nas od ciała i od najgłębszych potrzeb w tu i teraz.

Mocno pobudzony umysł mknie jak rączy koń zostawiając za sobą wielką chmurę kurzu, która przysłania chwilę, która jest teraz. Przestajemy widzieć i słyszeć. Widzimy tylko cel.

Jego ulubionym narzędziem tortur jest wzbudzanie w nas poczucia winy. Nakreśla dla nas metę, popędza i ponagla, a nasze osiągi nigdy nie są dlań wystarczające, bo zawsze można więcej i lepiej.

Produktywność i wykorzystanie czasu w ciągu dnia stawia na ołtarzu. Karmi nas iluzją podszeptując jacy jesteśmy dzięki nim wartościowi. Nie ceni tego kim jesteśmy, ale to co robimy.

Deprecjonuje serce. Śmieje się z niego i podkreśla jego nieprzydatność w surowym i interesownym świecie. Oskarża o sentymentalizm i naiwność. Karci gdy dochodzi do głosu.

Choć wydaje się być sprzymierzeńcem, może też stać się wrogiem. Jako mustang, nad którym nie mamy kontroli, wyrywa się i ponosi nas tam, skąd wracamy bezsilni i wyczerpani.

Można go jednak oswoić. Jak zaklinacz koni być z nim w kontakcie. Słysząc jego potrzeby i rozpoznając sposoby działania, obejmować pełną miłości uwagą.

Wtedy się uspokaja. Rozpoznaje w nas mistrza i nie próbuje już brykać. Czasem pogalopuje swobodnie, jednak szybko wytraca swoją moc. Objęty świadomością, zwalnia i pokornieje.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,

Ewa Stelmasiak.

ryba

Płynąć z Życiem

/2 komentarze/Opublikowane w /Dodane przez

Jedyną pewną rzeczą jest zmiana. Świat, jaki znałam 20 lat temu minął bezpowrotnie. Nic nie jest dziś pewne, stałe i przewidywalne. Ludzie zmieniają swoje decyzje i punkt widzenia. Wszystko płynie.

Przywiązanie do określonych rezultatów prowadzi do cierpienia. Zobaczenie źródła przywiązania daje wyzwolenie. Odpuszczenie przywiązania i świadomość zmienności jest bramą do pełnej wolności.

Czasem bardzo czegoś chcemy. Chcemy oprzeć się na ustaleniach, ustnych umowach, kontraktach małżeńskich i prawnych. Szukamy w nich poczucia bezpieczeństwa. Na nich budujemy dobrostan.

Tymczasem prawdziwe oparcie można znaleźć nie w innych, a w sobie. Biorąc wdech z wdzięcznością przyjmować dobrodziejstwa płynące z chwilowej konstelacji sprzyjających zdarzeń.

Robiąc wydech odpuszczać przywiązanie. Oddalać fantazje umysłu, który ze sprytem buduje na nich misterne domki z kart. Przywoływać go gdy wybiega w przyszłość odcinając od obecnej chwili.

Prawdziwe oparcie można znaleźć  w otwartości na przepływ Życia wraz z jego zmiennością i nieprzewidywalnością. Zamiast zakładać i oczekiwać, być w przytomnym wyczekiwaniu.

Z zaciekawieniem obserwować rozwój wydarzeń. Dawać się zadziwić. Spodziewać się tego, co najlepsze. Być gotowym. Wyczekiwać z zaufaniem, że wszystko jest dokładnie takie, jakie ma być.

Życie chce naszego najwyższego dobra i pełni rozkwitu. Stwarza nam okoliczności, które wskazują wewnętrzne blokady, po to byśmy wznieśli się ponad nie i zrobili miejsce dla pełni spełnienia.

Życie nas naprawdę i głęboko kocha. Życie nas karmi. Życie jest w nas. My jesteśmy Życiem. Zamiast stawiać mu opór, pozwólmy mu płynąć i prowadzić nas ku spełnieniu. Płyńmy razem z Nim.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,

Ewa Stelmasiak.

morze

Puls życia

/Opublikowane w /Dodane przez

Kurczenie i rozkurczanie, chowanie się do środka i wychodzenie na zewnątrz, zamykanie i otwieranie to naturalne procesy organiczne, które znajdują odzwierciedlenie w naszym życiu wewnętrznym.

Raz kryjemy się przed światem w kokonie kojącej kołdry, drugim razem godnie stąpamy po schodach kariery zawodowej i z uśmiechem realizujemy stojące przed nami zadania świata zewnętrznego.

W procesie tym towarzyszą nam bliscy ludzie, którzy są z nami w bólu i radości. Nie oceniają nas po tym, co jest w danej chwili, bo wiedzą, że zjawiska naszych doznań są zmienne i nietrwałe.

Być człowiekiem to przepuszczać przez siebie naturalny puls życia, nie blokując go. Pozwalać na otwarty przepływ doznań, myśli i uczuć. Podążać za nim i wyciągać z niego wnioski.

Cieszyć się w pełni gdy przychodzą sukcesy świadczące o tym, że podążamy drogą wybraną przez duszę. Przyjmować wątpliwości, obawy, trudności jako naturalną część procesu życia.

Być człowiekiem to świadomie kierować swoją uwagę tam, gdzie potrzebna jest do wzrostu. Czasem trzeba zaświecić latarką w ciemne miejsca na mapie świadomości, co może spowodować ból.

Innym razem trzeba dokonać wyboru czy zasilić to co dobre i pozytywne, czy pozwolić na utknięcie w karmieniu negatywizmu, dramatyzmu i poczucia oddzielenia od innych.

Puls życia jest jak oddech. Harmonizując się z nim żyjemy lekko i bez wysiłku. Wiemy kiedy brać, a kiedy dawać, kiedy być przy sobie, a kiedy bliżej innych. Pozwalamy na tą zmienność.

Puls życia pragnie być przez nas usłyszany. Jego powtarzalne, subtelne ruchy koją nas do życia pełnego akceptacji. Kołyszą subtelnie, byśmy lepiej zrozumieli samych siebie.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,

Ewa Stelmasiak.