spokój

Taniec kobiecości z męskością

/Opublikowane w /Dodane przez

Pełnia kobiecej ekspresji w tańcu i bycie przytrzymaną męską ręką, by się nie zatracić.  Swobodny przepływ życiodajnych emocji i stabilność męskiego oparcia, która pokazuje złoty środek.

Wydarzenia i analizy emocjonalne, które urastają do niebotycznych rozmiarów. Życzliwe ucho, dystans i perspektywa. Dzięki mężczyźnie wszystko wraca do słusznych rozmiarów.

Ona to miłość, czułość, delikatność i urok, który upaja Go na co dzień. On to kotwica, ale i statek, który subtelnie daje się prowadzić. Bez Niej błądziłby samotnie po oceanach.

Dotyk Jej miękkiego ciała pomaga Mu zapomnieć o wyzwaniach czekających w świecie zewnętrznym. Jej obecność daje poczucie żywotności i ukojenie. Przy Niej umacnia się w swojej męskiej sile.

Odkrywa w sobie pokłady czułości i miłości, jakich istnienia nie był świadomy. Staje się w pełni człowiekiem, który docenia zapomniane i zepchnięte na bok aspekty życia.

Bez Niej życie byłoby nudne, jednowymiarowe i jakże samotne. To dlatego głęboko pragnie przyciągnąć Ją ku sobie, tęskni bowiem za tym, by świat kobiecości mógł połączyć się z męskością.

Wytwarza się harmonia, jakiej ani Ona, ani On nie osiągnęliby w pojedynkę. Cisza przenika się z dźwiękiem, ciemność z jasnością, a ruch z zatrzymaniem. Płyną swobodnie i lekko.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,

Ewa Stelmasiak

małpa

Gdy umysł śpi

/Opublikowane w /Dodane przez

Nasz umysł nawykowo koncentruje się na tym co negatywne. Widzimy co nie działa, co nie wychodzi, co sprawia trudność. Dla rozrywki słuchamy o wypadkach, konfliktach i polemikach.

Przeznaczamy więcej uwagi i przestrzeni na negatywizmy niż poczucie wdzięczności i docenienia dla siebie i innych. Te wydają się nieadekwatne, nudne, nie dają adrenaliny.

Nieświadomie stawiamy siebie ponad innymi uważając, że wiemy lepiej. Radzimy co powinni zrobić. Diagnozujemy ich i oceniamy. Dajemy rozwiązania i osądzamy.

Nasze relacje oparte są na wytykaniu  innym błędów i przewinień. Frustrujemy się, że nie są tacy, jak byśmy chcieli aby byli. Karmimy się poczuciem, że wiemy, co powinni w sobie zmienić.

Następnie dostajemy od nich zwrotnie to, co sami daliśmy. Obdarzywszy ich poczuciem niezrozumienia i niższości, otrzymujemy pełne ukrytej agresji słowa, które nas ranią.

Naszą intencją jest budowanie więzi. Tymczasem diagnozując i osądzając innych stosujemy na nich przemoc. Oddzielamy się od siebie. Zapominamy kochać.

Kochać innych to być z nimi w przestrzeni ich uczuć. To z szacunkiem towarzyszyć im w procesie znajdowania rozwiązań ponad własnymi ograniczeniami. Zawsze widzieć ich piękno i dobroć.

W miłości nie ma miejsca na osąd i karę. Miłość to przestrzeń bycia. Umysł udaje się na zasłużony odpoczynek, a serce tańczy do rana.

Z życzeniami piękna, dobra i prawdy,

Ewa Stelmasiak

gniazdo

Ziemia niczyja

/Opublikowane w /Dodane przez

Żyjemy w strefie komfortu. Otaczamy się ludźmi podobnymi nam samym i pielęgnujemy przyzwyczajenia, które utwierdzają nas w poczuciu własnej tożsamości. Jestem indywidualistą, lubię podróże, potrzebuję spokoju – mówimy do siebie o sobie i budujemy nasze życie w taki sposób, aby było jak najbardziej komfortowe.

Jak ognia unikamy wszystkiego, co burzy nasz misternie skonstruowany świat. Gdy ktoś mówi o czymś, czego nie znamy, przezornie zmieniamy temat na taki, który dobrze znamy. Nasz umysł pomija fakty i opinie, które nie pasują do naszego światopoglądu. Wijemy sobie bezpieczne gniazdo, którego nienaruszalności bronimy jak fortecy.

Tymczasem Pema Chödrön twierdzi, że „bycie w pełni przebudzonym człowiekiem to bycie w sposób ciągły wyrzuconym z gniazda, bycie na ziemi niczyjej, po to, by doświadczać świeżości każdej nowej chwili”. Pewien gatunek ptaków w taki sposób wychowuje swoje pisklęta, że pewnego dnia przestaje je karmić po to, by musiały opuścić gniazdo i nauczyły się samodzielnie latać i pływać.

Podobne zasady zastosować możemy w stosunku do nas samych kreując w naszym życiu warunki, które pozwalają nam nauczyć się „latać” wysoko w przestworzach jako w pełni urzeczywistnieni ludzie. Udajemy się wtedy na „ziemię niczyją” w poszukiwaniu nowej tożsamości, która sięga dalej niż granice zestawu nawyków i preferencji tworzących nasze ego.

Otwieranie się na doświadczenie wychodzenia ze strefy komfortu to prawdziwa okazja do rozwoju świadomości i rozpoznania naszej najwyższej, prawdziwej natury.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,
Ewa Stelmasiak.

delfin

Królowe światła

/Opublikowane w /Dodane przez

Matki, żony, kochanki, pracownicy i szefowie. Strażniczki domowego ogniska. Między domem a pracą, potrzebami męża i dzieci, między swoimi aspiracjami, a realiami życia.

Żonglujemy rolami z łatwością zmieniając tryb pomiędzy jedną, a drugą. Energia działania przenika się z energią relacyjności. Czasami tylko rozpędzony umysł chciałby przejąć nad nami władzę.

Raz jesteśmy asertywne, zdecydowane w działaniu, drugi raz miękkie i kochające. Sprawnie działamy w świecie, a gdy przychodzi czas kierujemy uwagę ku sercu i po prostu jesteśmy.

Bywa, że trudno jest nam się przestawić. Na przykład gdy w działaniu pędzimy jak wielki okręt, którego kapitan wydaje rozkaz „cała naprzód”, a trzeba właśnie jechać do przedszkola.

Albo gdy stos naczyń czekających w zlewie pogrywa na naszym poczuciu obowiązku jak na dobrze nastrojonym instrumencie, a my właśnie piszemy rozprawę doktorską.

Wtedy bierzemy wdech i obieramy inny kurs z pełnym zrozumieniem dla naszej własnej wyćwiczonej wszechstronności. Robimy to z uśmiechem i pełną akceptacją.

Kobiety, matki, żony i kochanki. Pracownicy i szefowie. Strażniczki domowego ogniska. Królowe w królestwie swojego ja. Pełne mocy i transformujące. Jesteśmy darem i światłem tego świata.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,

Ewa Stelmasiak.

żywioły

W swoim żywiole

/Opublikowane w /Dodane przez

Spokój, cisza, niewzruszona tafla oceanu myśli i uczuć. Stonowane kolory, szarość, biel i błękit. Energia wody. Perłowe muszle lśniące w słońcu świadomości.

Dotyk miękkiej gliny, która swoją chłodną wilgocią oplata nasze dłonie. Zapach azalii niesiony przez letnie podmuchy. Szelest sosnowej kory na wietrze. Energia ziemi.

Niebotyczne chmury. Kłębiaste kształty podwieszone pod nieboskłonem. Nieskończona przestrzeń. Oddech. Żywioł powietrza.

Między ziemią a niebem, między cielesnością a duchowością, między ugruntowaniem a połączeniem z wyższym prowadzeniem – stoi człowiek.

Ręce wyciąga ku niebu, jednocześnie zapuszczając korzenie głęboko w ziemię. To daje mu siłę. Jak łuk z naprężoną cięciwą, sprężyście posyła strzały ku światu.

Jego ciało, emocje, myśli i duch stanowią jedną, zintegrowaną całość. Pasja życia daje mu napęd do działania. Wspierany przez żywioły, budzi w sobie żywioł.

Odnajduje w sobie ogień, który rozpala jego pasję do czerwoności. Podąża za nim. Wiedziony instynktem, powstaje jak feniks z popiołów. Odnajduje siebie. Rodzi się na nowo.

Staje twarzą twarz ze światem. Patrzy nań z godnością. Nic go już nie zatrzyma. Jego strzały lecą prosto do celu. Trajektoria ich lotu z wdziękiem oddaje jego wewnętrzną pewność.

Nie jest sam. Jego relacja ze światem oparta jest na bliskości i harmonii. Gdy przepuszcza przez siebie żywioł życia, jest w swoim żywiole. Sam staje się żywiołem.

Z życzeniami dobra, prawdy i piękna,

Ewa Stelmasiak.